A Expulsión dos Leprosos, número forte da Feira Franca Medieval de Betanzos

Quizais por ser unha das esceas máis coidadas e con maior participación de actores e voluntarios, a "Expulsión dos Leprosos" sexa unha das máis espectaculares e que maior éxito teñen, dentro da Feira Franca Medieval de Betanzos.  Hoxe poñémosvos o video "Expulsión dos leprosos da cidade de Betanzos" que hai algún tempo circula por Youtube. Véndoo, sobre todo o que non a coñeza, poderase facer unha idea desta representación e en xeral desta festa.

Expulsión dos leprosos da cidade de Betanzos Imaxinade un camiño que atravesa un denso bosque de piñeiros. Preto vese a silenciosa canle dun regato que baixa das montañas. Non hai ningún son máis que o das pisadas sobre as follas e as ramas que caeron das árbores e que tapizan o camiño. De súpeto, non lonxe de vós, o soar dunha campá e dunhas castañuelas rompe a tranquilidade da tarde. Sen pensalo dúas veces, corredes a escondervos entre os piñeiros, mentres a persoa de capa gris pasa camiñando cun andar canso e dubitativo. Non podedes ver a súa cara, pero sabedes que está desfigurada, espantosa e sucia, e que achegarse, podería carrexarvos o mesmo castigo. Ë un leproso   A lepra foi unha das primeiras enfermidades descritas no mundo antigo. A Biblia considerábaa non só como unha enfermidade do corpo, senón tamén como unha enfermidade da alma. Incurable ata hai apenas uns poucos anos, introdúcese en Betanzos na Idade Media a través dos soldados que volven das conquistas e cruzadas. Para evitar o contaxio, aos leprosos excluíaselles da vida común, e prohibéuselles vivir dentro das murallas da cidade, obrigándoos a vivir “extramuros” nunha zona do actual barrio da Madalena. Levábase ao doente aos límites da cidade onde se lle recitaban as prohibicións: prohibíaselle a entrada a igrexas, mercados, muiños ou calquera reunión de persoas; lavar as súas mans e roupa en calquera regato; sair da súa casa sen usar o seu traxe de leproso; tocar coas súas mans as cousas que quixera mercar; entrar en tabernas en busca de viño; ter relacións sexuais excepto coa súa propia muller; conversar con persoas nos camiños, a menos que se atopase afastado delas; tocar as cordas e postes das pontes, a menos que se puxera unhas luvas; achegarse aos nenos e novos; beber en calquera compañía que non fose a dos propios leprosos; camiñar na mesma dirección do vento polos camiños… Unha vez proferidas todas estas, e outras parecidas prohibicións, dábaselle ao leproso unha capucha de cor marrón ou gris, e unha campá ou un par de castañuelas para avisar á xente da súa proximidade. O leproso, só e desamparado, debía vivir afastado de todas aquelas persoas que non foran castigadas coa lepra, e nunca máis podería presentarse en lugares públicos.

Xa vedes o triste que era ser leproso en Betanzos

Boa Feira Franca